PRESS

EΓPAΨAN ΓIA TO FIVE BOXES

 

Το πέντε είναι ο μαγικός αριθμός του νέου nano-cd των Νάνων που κυκλοφορεί ως ανεξάρτητη παραγωγή με τίτλο Five Boxes. Οι συνειρμοί, φωτεινοί ή/και σκοτεινοί, ξεκινούν ήδη από το εξώφυλλο όπου απεικονίζονται πέντε ομόκεντρα πεντάμετρα πεντάγωνα σε μαύρο φόντο.

Το πενταμελές γκρουπ μας παρουσιάζει εδώ πέντε ολόφρεσκα κομμάτια, ασύμμετρα κιβωτισμένα και δεμένα γερά με τα πεντάδεσμα του εγχώριου αντεργκράουντ ροκ. Ο στίχος είναι αγγλικός ή μάλλον... αμερικάνικος και η παραγωγή συνυπογράφεται από τον Ασκληπιό Ζαμπέτα, συνδυάζοντας μοναδικά το νανο-θεϊκό του όνομα και το μεγα-λαϊκό του επίθετο. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το μάστερινγκ έχει ως μάστορα τον Χρήστο Μέγα.

 

Voice in a Cage

Το εμβληματικό κομμάτι του cd που λειτουργεί ως προπομπός μέσα από ένα θαυμάσιο νάνο-βιντεοκλίπ. Το μπάσο του Κώστα και τα τύμπανα του Αλέξη χτίζουν ατμόσφαιρες και προϋπαντούν τις κιθάρες του Πάνου και του Ασκληπιού. Μια σειρήνα στριγκλίζει συναγερμό λίγο πριν μπει η χέβι ροκ φωνή του Σίμου. Το απ τέμπο συνεχίζεται μέχρι την πλήρη αποκάλυψη του Γιάννη Μαρίνου με το γαλαξιακό του τρομπόνι. Το σύνολο ισορροπεί οργανικά και αναπτύσσεται σε κύκλους με τις κιθάρες να μονομάχονται το τρομπόνι. Στο δεύτερο μέρος η φωνή του Σίμου γίνεται σταδιακά πιο θρασιάρικη, υπόγεια και αγαναχτισμένη, λες και βγαίνει μέσα από μια χοάνη. Τα πέντε κουτιά στο εξώφυλλο είναι κλουβί και τηλεβόας στον καταληκτικό στίχο "I feel misplaced".

 

Nothing is the Same

Οι στίχοι της Χριστίνας Νάνου βρίσκουν ιδανική έκφραση στη μεστή φωνή της Σεμέλης Ταγαρά, σ' ένα δυομισάλεπτο κομμάτι που φλερτάρει με την αφηγηματική μπαλάντα και την ακουστική της κιθάρα. Στις παύσεις των λυρικών καραδοκούν σκληρές ηλεκτρικές κιθάρες, οι οποίες αναλαμβάνουν βαρύ έργο πριν το δεύτερο κουπλέ σε ένα δυναμιτιστικό φινάλε όπου τίποτε δεν είναι και δεν ακούγεται ίδιο. Ακόμα και το βοκόντερ αυτοσχεδιάζει. Τα πέντε κουτιά μοιράζουν με τριαντάφυλλο (oκ εικοσπεντάφυλλο). Η Σεμέλη ανθίζει και αναγεννάται όπως η άνοιξη.

 

Another Day

Ξεκίνημα που στοιχειώνει και εισάγει σε κλίμα αμφι-θεατρικό και πεισιθάνατο. Το βιολί του Μιχάλη Βρέττα και η φωνή του Σίμου μας πηγαίνουν πίσω στις καλές μέρες του Μοντερέι, του αρτ ροκ και της ψυχεδέλειας. Οι στίχοι του ακολουθούν νωχελικά το ποίημα της Σύλβια Πλαθ A Better Resurrection. Κάπου μια παύση ρυθμική όπου ακούγονται μόνο πιατίνια και λίγο μπάσο. Μετά και πάλι οι κιθάρες πηγαινοέρχονται αγωνιωδώς στα τάστα τους. Μια άλλη ανάσταση θα ξημερώσει... αλλά τώρα νυχτώνει καθώς το βιολί μας υπνωτίζει και φθίνει αργά... ανάμεσα σε κάποια –δήθεν– ανέμελα σφυρίγματα. Τα κουτιά θυμίζουν τώρα μαύρη τρύπα. Το βιντεοκλίπ παραπέμπει στον μπονιουελικό Άγγελο Εξολοθερευτή.

 

Northern Wall

Επιστροφή στα σκληρά γκαραζιάρικα μονοπάτια του Βορινού κλειστοφοβικού Τείχους. Μέσα στο δωμάτιο ή μέσα στο κεφάλι μας; Απόηχοι από τους Νάνους του '95 και του '96, ολική επαναφορά, επικές κιθαριές και φωνητικά Straight from Hellas. Παγωμένες δεύτερες φωνές τριβελίζουν το μυαλό και μεταστοιχειώνουν τις σκέψεις. Τα πέντε κουτιά γίνονται άσυλο, καταφύγιο, παλιά αποθήκη και απομόνωση όπως η κάτοψη του Dogville. Το τρομπόνι ρετάρει στις πιο μπάσες μπάσταρδες γραμμές του. Γειώνεται κι απογειώνεται ταυτόχρονα.

 

Sylvia

Τετάρτη 18 Απρίλη. Η ψυχεδέλεια επιστρέφει με την Σύλβια Πλαθ του τίτλου και του ποιήματός της April 18. Μαζί της και η Σεμέλη Ταγαρά σε μια παραψυχολογική ερμηνεία, βαθιά και ιδιόρρυθμα αισθησιακή ως το μεδούλι του κρανίου. Το τρομπόνι εκτροχιάζεται προς την κουλ τζαζ. Ένα είδος γλυκιάς μελαγχολίας διαπερνά τον μαϊλσντεϊβισικό φλοιό της σύνθεσης. Οι κιθάρες τρενάρουν στις ράγες του χωροχρόνου. Και στο τέλος μένουν μόνες ν' αναρωτιούνται κουβεντιάζοντας. Η μαύρη τρύπα των κουτιών οδηγεί σε ένα παράλληλο σύμπαν.

 

Five Boxes / Πέντε όλα

Εν κατακλείδι το Five Boxes είναι μεταμνημονιακό ροκ χωνευτήρι, γεμάτο μικροεκπλήξεις και νανο-εκρήξεις. Η Σεμέλη παίρνει σκυτάλη από την Χριστίνα, την Ευανθία και την Σούζυ. Ο Μαρίνος κι ο Βρέττας εισάγουν καινά δαιμόνια. Οι πέντε κορφές της κολεκτίβας, δεμένοι όσο ποτέ, ανοίγουν πέντε κουτιά της Πανδώρας και υπόσχονται ακόμη πιο καυτά λάιβ. 
Κώστας Καρδερίνης, mic.gr

 

EΓPAΨAN ΓIA TO NANODRIVE

 

«Οι αναμνήσεις μας από το αμερικανικό (κυρίως) εναλλακτικό ροκ της δεκαετίας του '80 ξαναζωντανεύουν με τον καλύτερο τρόπο. Θόρυβοι και μελωδίες αντιμάχονται και οι Pixies συναντάνε τους Suicide. Α στο καλό σας με συγκινήσατε.»
Μάκης Μηλάτος, Athens Voice

 

«Ροκ-εν-ρολ από τη Θεσσαλονίκη με πολύ δύναμη, στα χνάρια των αμερικανικών υπογείων ρευμάτων της δεκαετίας του 1980. Ευφάνταστες και πλούσιες (οι κιθάρες), δημιουργούν έναν απρόβλεπτο μουσικό κόσμο πάνω στο σφυροκόπημα του ρυθμού, που σε πολλά σημεία εξελίσσεται σε ένα παραλήρημα ενέργειας. Όλος αυτός ο αναβρασμός της έντασης, συγκρατημένος σε ένα σχετικά αργό ρυθμικό πλαίσιο και αξιοποιώντας κατά κόρον διάφωνες συγχορδίες και ατονικά ριφ, δεν καταλήγει σε εκτόνωση, αλλά κρατά τη δυσοίωνη ατμόσφαιρά του μέχρι το τελευταίο καρέ.»
Κωστής Δρυγιαννάκης, Δίφωνο

 

«Οι Νάνοι παραδίδουν 10 παθιασμένες συνθέσεις αμερικάνικου '80s underground rock που φέρνουν στο νου μπάντες όπως οι Wipers και οι Minutemen και ακούγονται δυνατά. Τα τραγούδια των Νάνων διαθέτουν ασυνήθιστες μελωδίες που θέλουν κάπως το χρόνο τους, αλλά δεδομένου του ότι δεν βασίζουν τη γοητεία τους σε εύπεπτα ρεφρέν αλλά στο έντονο ανεπιτήδευτο συναίσθημα που τα διαπνέει και τους ενδιαφέροντες στίχους τους, έχουν τα φόντα να μην ξεφτίσουν στο χρόνο.»
Δημήτρης Αργυρόπουλος, Ποπ & Pοκ

 

«Η ροκ βαβέλ που κτίζεται με παροιμιώδη συνέπεια μπροστά στα αυτιά μας, δύσκολα βρίσκει ταίρι σε τούτα εδώ τα μέρη. Πρωτοπορία, στο rock, είναι και το να γυρίζεις «πίσω», αναζητώντας ... την καρδιά του κτήνους.»
Φώντας Τρούσας, Jazz & Jazz

 

«Εδώ έχουμε ατόφιο ροκ εν ρολ, με απίστευτη ορμή και ένταση. Όλα στο μάξιμουμ (τύμπανα, μπάσο, οργισμένη βραχνή φωνή και ογκώδεις παραμορφωμένες κιθάρες). Ηλεκτρονική υποστήριξη; Χα! Μηδέν, zero όλα χειροποίητα και με συναίσθημα.»
Κυριάκος Σκορδάς, atraktos.net

 

«Το προσωπικό τους Hotel California είναι πιο trashy, ονομάζεται Motel Salonica κι είναι σκληρόηχο, γκαραζοταξιδιάρικο και καθόλου μίζερο.»
Κώστας Καρδερίνης, mic.gr

 

«Για μένα είναι ότι πιο ενδιαφέρον άκουσα τον τελευταίο καιρό απ' την πολύπαθη «ελληνική σκηνή»...Το Linguαφων του 2000, έδωσε μια γεύση για τις δυνατότητες τις μπάντας, ενώ στο φετεινό Nanodrive πραγματικά απογειώνεται. Ίσως η καλύτερη δισκογραφική δουλειά του 2006, σε σχέση πάντα με τα εγχώρια πράγματα. Αγορά απαραίτητη.»
Αρχιμήδης Παναγιωτίδης, Εξώστης

 

«Οι Νάνοι παίζουν ένα updated, eighties US underground rockNroll, χωρίς φτιασίδια, χωρίς τρικ, ξερά, λιτά και ακριβώς πάνω στον στόχο. Κιθάρες, μπάσο, τύμπανα. Μηδέν ηλεκτρονικά, μήτε άλλα κόλπα και τερτίπια. Ό,τι ακούσεις στο στούντιο αυτό θα πάρεις και στο λάιβ. Αισθητική και on stage στήσιμο α λα Dream Syndicate και Thin White Rope, άρα γνήσιοι –και άξιοι- γόνοι ενός μακρινού Neil Young.»
Γιάννης Σημαντήρας, Anatolia Alumnus

EΓPAΨAN ΓIA TO ΛINGUAΦΩN

«Tο φινάλε, υπό τον τίτλο Hypnotic, αφήνει τη λογική σου να χαροπαλεύει βουτηγμένη σε ένα ηχητικό και φωνητικό νεφέλωμα ψυχοτροπικού ανατολικοβιομηχανικού χάους, τόσο που να μην θέλεις να πιστέψεις ότι οι πέντε Nάνοι έχουν εξαντλήσει με αυτό το δίσκο τον κόσμο των μουσικών τους ιδεών και θα περιοριστούν στο εξής στο να επιβεβαιώνονται μέσα από αυτό.»

«Eπίσης, αν εξαιρέσουμε τη Nάνα Mούσχουρη, είναι οι μόνοι έλληνες καλλιτέχνες που δεν εκφράζονται σε μία αλλά σε ...τέσσερις γλώσσες και μάλιστα σ' ένα μόνο κομμάτι, το εναρκτήριο.»
Aργύρης Zήλος, Δίφωνο

 

«Θα πρέπει τώρα να το αποκαλέσουμε ελληνικό ροκ ή μήπως θα ήταν πολύ καλύτερα αν προτιμήσουμε κάτι σαν ηλεκτρική μητροπολιτική μουσική της εποχής μας; Tο σίγουρο είναι ότι από τους πρωτοεμφανιζόμενους δισκογραφικά Nάνους δε λείπει ένα εύρος αναφορών, σπάνιο για το λεγόμενο ελληνικό ροκ.»
«Oι Nάνοι αντιπαθούν τη σταθερότητα. Aλλάζουν ύφος συνεχώς, οι στίχοι τους εναλλάσσονται σε πέντε-έξι γλώσσες, διασκευάζουν ινδική μάντρας με ηλεκτρικές συχνότητες, στήνουν μικρές συμφωνίες θορύβου. O δίσκος Λινguaφών (με αυτή την ορθογραφία) έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία.»
Θανάσης Mουτσόπουλος, Ποπ & Pοκ

 

«Όλες οι συνθέσεις του άλμπουμ αποτελούν συνεχείς εκτονώσεις ενέργειας, σ' ένα παιχνίδι ακραίων εικόνων και συναισθημάτων, όπου περνάμε από την εξερεύνηση του θορύβου στην αφαίρεση και στη δημιουργία νέων μουσικών μερών και από 'κει στη συνήθως διαφορετική επαναδόμηση της αρχικής ιδέας."
"Με πολύ καλά αφομοιωμένες επιρροές, ξεκινούν από την ψυχεδέλεια με την αναφορά στο ριφ του «Lucifer Sam» των πρώιμων Pink Floyd (F#), περνούν απο το no wave ("Άνθρωπος με πείρα") και το punk ("Mικρός Έκπτωτος Άγγελος" , "Mad Killer") για να φτάσουν τελικά στη δημιουργία ενός δικού τους προσωπικού ήχου με στοιχεία post rock και electronica.»
Θ.Δ., Ποπ & Pοκ

 

«Tα 47 λεπτά του Λιnguaφων είναι το αντίθετο της μονοτονίας.»
Γιάννης Σημαντήρας, Fanzein Mύλου

 

«Tο μουσικό στίγμα του Λιnguaφων είναι χαμένο στη μαρμίτα όπου έπεσαν δίσκοι όπως το "Ju Ju" των Siouxsie and the Banshees ή το "First Edition" των Public Image, κάτι το (λιγότερο) ευπρόσδεκτο και το (περισσότερο) ενδιαφέρον.»
Δόκτωρ Pοκφώρ, Fanzein Mύλου